Op weg naar de Kristberg in Silbertal vanuit Bludenz neem ik de weg 'bovenlangs', via Bartholomäberg. Ik bezoek wintercampings, voor een artikel in een kampeertijdschrift. De weg is smal, sterk stijgend en dalend, verboden voor auto's met aanhanger. Boven is een kerkje en omdat het nog vroeg is besluit ik hierin een kijkje te nemen. Een oude Oostenrijker kijkt me aan als ik uit de auto kom. "Denkt u dat de kerk open is?", vraag ik hem. Maar natuurlijk, krijg ik als antwoord. "Overdag is de kerk altijd open." Hij loopt met me mee en begint te praten. Het is geen hoog-Duits, want daar versta ik nagenoeg alles van. Met dit dialect gaat er veel verloren. "Drie maanden geleden is mijn vrouw overleden. Ze ligt hier begraven", vertelt hij als we om het kerkje heen zijn gelopen. Ik vraag hem het graf aan te wijzen. "Ze was 86 jaar. Nooit een dokter gezien. Van dokters word je ziek", vertelt de weduwnaar met een glimlach. Als ik hem vraag hoe lang ze samen waren wordt het hem te veel. Tranen rollen over zijn wangen. Automatisch sla ik een arm om hem heen: ik houd het maar net droog. "We zijn 61 jaar bij elkaar geweest", vertelt hij even later. "En nu ben ik alleen."

We lopen een stukje verder. Er verschijnt weer een glimlach op zijn gezicht. "Ach, zo is het leven nu eenmaal. Daar veranderen we niets aan."